"Galatj, zo moet je het zeggen," probeerde de ploegbegeleider van Arcada Galati het duidelijk uit te leggen. Maar niemand had veel zin in een uitspraakles Roemeens bij aankomst in het fraaie hotel langs de Donau.
In het verleden reisde GREENYARD Maaseik al naar Siberische oorden als Novosibirsk en Nizhnevartovsk, maar de trip naar de uithoek van Roemenië, vlakbij de grens met Moldavië en Oekraïne, moest daar niet voor onderdoen.
Spelers, coach, en die ene dappere supporter Vital, verzamelden om vijf uur 's ochtends aan de STEENGOED Arena. Eerst 180 km naar Charleroi en dan (met bijna een uur vertraging) een Wizz Air-vlucht van tweeënhalf uur naar Boekarest. Zo wees de klok al kwart over één Roemeense tijd toen onze jongens voet op Balkanbodem zetten.
Het ergste moest toen nog komen: 225 kilometer per bus, zonder snelwegen. Gelukkig was die bus splinternieuw. Tenminste, dat was hij toen hij van de band rolde in 2001. Twee waarschuwingslampjes (olie en handrem) brandden constant en de teller wees 305.000 kilometer aan. "Drie miljoen," corrigeerde de ploegbegeleider, en hij meende het.
Nederlands
